Mieke Thuys blogt

Mijn moeder wordt negentig en dat moet natuurlijk gevierd worden. Niks groots, maar wel met taart en slingers en iedereen een feesthoedje op. "Negentig worden, ik kijk daar echt naar uit," vertelde ze me al weken tevoren, blij als alleen zij soms kan zijn. Terwijl ik, toch haar eigen vlees en bloed, compleet anders tegen verjaardagen aankijk. Ik vind ouder worden maar niks en ik kan me zelfs niet herinneren die dag ooit speciaal gevierd te hebben, tenzij dan misschien in m'n prille jeugdjaren. Of ja, ook toen ik achttien werd, want dan mocht je, zeker als je een beetje goed in de groep wou liggen, een vat geven in De Boemel. Al moet ik zeggen: totaal geen idee meer hoe die avond afgelopen is, dus dat moet een stevig feestje geweest zijn. Maar negentig dus. Een getal waar zelfs ik, toch nog een eind achteraan hinkelend, niet echt vrolijk van word. Want zelfs voor dat selecte clubje van optimisten, zij die overmoedig tekenden voor de honderd en waar mijn moeder heel zeker bij hoort, komt het eind dan toch al iets duidelijker in zicht. Het doet me trouwens ook weer stilstaan bij mijn eigen plaats op de tijdlijn en zoals reeds vermeld: daar heb ik wat moeite mee. Niet dat ik meteen terug wil naar de kleuterklas, maar gewoon mijn huidig getal mogen omdraaien zou al mooi zijn. Of nog eens even terug naar de tijd toen alle opties nog open lagen. Toen je nog alles kon worden wat je misschien wel wou, als je maar hard genoeg je best deed. Niet dat ik een postje als Minister van Buitenlandse Zaken in het achterhoofd had, mijn ambities lagen dichter bij huis en waren van een naïeve eenvoud. Ik wou gewoon iemands liefste lief worden en in het verlengde daarvan dan ook nog de allerbeste moeder van de wereld. Deel 1 bleek in mijn geval voornamelijk te bestaan uit tijdelijke projecten. Daarom niet minder boeiend, maar we leefden niet heel lang samen en ook niet altijd even gelukkig. Over deel 2 was de feedback ook eerder gematigd. Toen de dochter met pak en zak klaar stond voor haar eigen avontuur en ik nog met benepen stemmetje vroeg of ik het een beetje goed had gedaan zei ze:" 't Viel wel mee." Verzachtende omstandigheden in deze: mijn kind was altijd al heel erg down to earth. Op de werkvloer liep het dan weer een stuk soepeler. Daar waren meestal duidelijke richtlijnen en targets en ten gepasten tijde zelfs indexaanpassingen. Ik zit natuurlijk in de juiste sector om buitenshuis werken aan te moedigen, maar ik werd, na een ietwat twijfelende start op de arbeidsmarkt (ik was die eerste jaren wel wat zoekende naar de juiste stoel), uiteindelijk een grote voorstander. Werken geeft houvast en brood op de plank en je komt nog eens ergens. Mij hoor je absoluut niet klagen. Maar zelfs daar komt het einde in zicht. Want de laatste tijd krijg ik toch al af en toe die vraag: wanneer mag jij met pensioen? Terwijl in mijn hoofd eerder het woord 'moeten' van toepassing is. Bovendien ook meteen dat gevoel van lichte paniek: hoezo, pensioen? Zijn er misschien al relevante signalen? Wat ook niet echt helpt zijn de mailtjes van de Seniorenvoordeelkaart die me bijna dagelijks toegestuurd worden. Dat is blijkbaar een soort kaart waarmee je als 50- plusser diverse kortingen kan krijgen. Een nobele intentie, maar mensenlief, alleen die naam al! En je zou denken: deleten die handel en ze laten me wel gerust, maar nee, de laatste tijd bieden ze me zelfs al korting op die kortingkaart. Alsof daar aan de andere kant iemand hardnekkig blijft rammelen op dat toetsenbord: ze moet en ze zal zich over geven, die trut. "Ja, maar," zeggen ervaringsdeskundigen dan, "als je met pensioen bent kan je eindelijk genieten van het leven, van al de dingen die je graag doet. Eeuwig vakantie." Terwijl ik nu al alles doe wat ik graag doe. En ik ben als de dood dat dan opeens slechts de helft van dat pretpakket gaat overblijven. Ik doe trouwens ook heel graag dingen tussen de soep en de patatten, voor mij moet niet alles in slow motion. En het moet ook allemaal niet te lang duren. Het maakt me niet uit om 's morgens rechtstaand in de keuken een boterham te smeren, als ik daarbij nog snel een hoofstukje kan lezen. En die 10 minuutjes diepe ontspanning in de yoga vind ik ook het beste deel van de les. Of op zaterdag gehaast met m'n lijstje door de Colruyt crossen, maar dan toch nog onverwacht een klapke kunnen doen op de parking, daar word ik ook goedgezind van. Soms denk ik wel eens dat mijn grootste geluk bestaat uit die korte, gestolen momenten. Dus ik hou m'n hart al vast als al die dingetjes opeens de core business van mijn dagen moeten worden. Dan moet je toch al heel erg mindfull bezig zijn? En eeuwige vakanties? Vakanties zijn toch juist plezant omdat ze eindig zijn? "En zo is dat ook met het leven," zegt mijn moeder plechtig, terwijl ze haar feesthoedje wat rechter duwt, "hoe minder er overschiet, hoe meer je er nog van geniet." Ik heb nog veel te leren. Dus dat overschot aan tijd komt misschien ooit nog van pas. Ooit. Maar nu nog even niet.

Reageer via    

Het heeft zelfs letterlijk wat voeten in de aarde gehad, maar de nieuwe lading boomschors wordt dan eindelijk toch geleverd. Zeer tegen de zin van mijn vader overigens. "Hoezo, schors?" grommelt hij, "ik dacht dat daarover alles al gezegd was?" In de dagelijkse omgang ben ik meestal een gehoorzaam kind, maar dit keer houd ik het been stijf. Deze vracht wordt heel zeker geen retourzending. Ik heb intussen al de halve tuin omgespit, alle aanplantingen die mijn vader te kleurloos en te keurig vond werden vervangen door nieuw, beloftevol groen, maar ik wil ons lapje grond ook nog wat onderhoudsvriendelijk houden. Dus hier en daar komt er boomschors, om hardnekkig onkruid in de kiem te smoren. "En ge vermoordt meteen de hele ondergrond," tiert mijn vader, "ge maakt mijnen hof kapot." Hij breit er nog een lang betoog van groot gelijk aan vast, maar het komt er op neer dat geen bloem nog zal bloeien en op deftige prei en selder moeten we al helemaal niet meer rekenen. Niet dat ik in de nabije toekomst van plan was om nog iets in die zin te ondernemen, maar soit: ik ben een acuut gevaar voor de natuur. Alles zal verdorren tot één grote, droge woestenij. Ik zwaai nog wat met al m'n zakjes vol bij- en vlindervriendelijke bloemenmengsels, alles klaar om straks nog extra uit te strooien, maar het mag niet baten. Heibel dus. Mijn moeder komt sussend tussen. Dat we vorige zomer toch heel veel mooie veldbloemen hadden in de tuin en toen lag er toch ook al een laagje schors? "Die stonden nààst de schors," zegt mijn vader zuur. Het is duidelijk, we komen hier niet tot consensus vandaag. Een kangoeroewoning telt gelukkig aparte wooneenheden, dus ik trek me even terug op mijn schoon verdiep. En bel eens met de dochter, meestal toch een degelijk referentiekader aangaande fauna en flora. "Ik dacht net dat schors heel goed is voor de vochthuishouding van de bodem," zegt ze, "dat composteert. In een paddock mag het bijvoorbeeld niet, want voor je 't weet staan je paarden met de benen in de modder." Extreme droogte hoeven we dus al niet te vrezen, hoogstens wat verzuring van de grond, lees ik even later nog op internet. Naar verzuring van de huishoudelijke sfeer wordt nergens verwezen. Om sterk te staan voor de nakende werken- op mij wachten 12x 70 liter-zakken boomschors op gelijkmatige verspreiding- besluit ik nog snel een quiche te bakken. Kan die meteen ook dienen als verzoeningsmiddel met de benedenburen, want ik heb een broertje dood aan zinloze woordenwisselingen. Dus ik presenteer ook m'n vader een grote tip van mijn- al zeg ik het zelf- redelijk geslaagd baksel. Niks blubbert, dit keer. "Het lijkt op rare pizza," zegt hij dan weer. "Gemaakt met eitjes van de kippen uit Schaffen," probeer ik nog. Een bio projectje van de dochter, want die gaat niet voor gewone scharrel. In Schaffen hebben de kippen vrije loop en weldra krijgen ze zelfs een eigen stukje gras, in samenspraak met de konijnen. Aan liefde voor de natuur geen gebrek en daar moeten mijn genen toch ook voor iets tussen zitten? Maar dit is zo'n dag dat niets helpt. Mijn vader blijft chagrijnig en ik word het stilaan ook. Dat is nu al weken oeverloos gezever over schors! "Komt helemaal goed!" roept een buurman die me even later ziet slepen met de loodzware zakken. En de buurvrouw houdt ook even halt bij het hof poortje. "Je schrijft wel minder blogs de laatste tijd," zegt ze, "weinig inspiratie misschien? Waar ben je zoal mee bezig?" "Voornamelijk met schors," zeur ik een beetje, "weinig boeiends." "Daar wil ik anders wel een stukje over lezen," lacht ze. Dus bij deze.

Reageer via    

Na het remodelleren van ons gemeenschappelijk lapje grond en de discussies met mijn vader over wél of geen boomschors tussen de nieuwe struiken, komt mijn moeder met een volgend project op de proppen: ze vindt dat het hoog tijd wordt om nog eens in een bed te slapen. Dat zit zo: na haar revalidatie van een gebroken heup, schouder én als toemaatje nog een pollepel corona over het toch al zwaar te verteren menu, bleek slapen in haar relaxzetel voorlopig de meest comfortabele keuze. Die zetel is op maat gemaakt en biedt elektrische bediening om makkelijk rechtop of weer in ligstand te geraken, ze noemen zo'n ding niet voor niks een sta-op-stoel.: Maar nu wil ze dus terug in een bed en liefst weer naast "onze Fons". Gewoon terug mee in het echtelijke bed - nog zo'n basic houten ding op vier poten en zonder extra opties- is helaas niet meer mogelijk, daar geraakt ze zonder hulp niet meer in of uit. De boodschap is duidelijk: dat oude bed moet weg en daar wil ze dan twee eenpersoonsbedden voor in de plaats, zo van die bedden die ze kan bedienen met 'een kaske'. Liefst identieke modellen en graag ook bijhorend beddengoed met eenzelfde motiefje, mijn moeder houdt van uniformiteit. Ik weet dus weer wat te doen en ga verbeten op zoek naar de allerbeste bedden voor hoogbejaarden met ernstige rugklachten (mijn moeder) en/of wankele benen (mijn vader). Ik google me suf, vraag raad aan iedereen die meer kan weten en ga ook eens kijken in een paar meubelzaken. Als ooit nog eens een prijs wordt uitgereikt voor vrouwen-met-een-missie word ik vast genomineerd. Als bijna vanzelfsprekend komt ik toch weer terecht bij 'Goed', onze vertrouwde thuiszorgwinkel, intussen moeten die mij toch al min of meer beschouwen als topklant. Ik sta gedwee mee aan te schuiven op een zonnige zaterdagvoormiddag, want het is er behoorlijk druk, blijkbaar wordt er meer gezorgd dan gedacht. Maar dit zijn toch van die momenten dat ik wel eens een beetje compassie krijg met mezelf, zeker als ik bedenk wat ik amper een paar jaar geleden- toen het mantelzorgen nog niet letterlijk volledig op wieltjes liep- wel eens placht te doen op warme, vrije dagen. Een spontaan midweekje Koudekerke en dan en passant iets verderop in Zoutelande eens gaan neuzen of daar écht zo'n oud strandhuis staat is toch nog een andere beleving dan je verdiepen in zorgbedden en toebehoren. Maar- en dat is toch ook altijd een beetje reizen- een nieuwe wereld gaat voor me open als ik even later van een geduldige medewerkster info krijg over het uitgebreide assortiment binnen de afdeling slaapcomfort: aangepaste matrassen, rugsteunen, bedtafels, bedspondes, bedladders,…je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat. Je kan van dit land veel zeggen en ik val waarschijnlijk in herhaling, maar globaal genomen beschikken we hier over een indrukwekkende zorgmachine. Je zal maar rugklachten krijgen in Kameroen. Ik kan ter plaatse ook nog alles regelen, wat waar en wanneer geleverd wordt, dus de rest van de zonnige dag kan ik doorbrengen bij Ikea, toch ook altijd een beetje buitenland, al was het maar omwille van de geur van de Köttbullar die je al tegemoet komt zodra je de eerste voet op de roltrappen zet. Ik loop heel flink toch meteen door naar de afdeling Slaapkamer en vind vrij snel twee nieuwe donsdekens, een warm (voor m'n vader) en een koel (voor m'n moeder), een hoofdkussen voor rug patiënten (moeder) en een gewoon -van 't steekt-niet-zo-nauw (vader). Bij de dekbedovertrekken is het even twijfelen. "Geen blauw!" heeft m'n moeder gezegd, "blauw is te grijs in een slaapkamer." Maar uiteraard is dat de tint die hier toevallig overheerst in de rekken. Er is ook iets moois met rozige bloemetjes, maar daar zie ik m'n vader niet meteen geloofwaardig onder liggen. Het worden uiteindelijk lakens met een motiefje van groene blaadjes, dat lijkt me vrij neutraal en dat haalt meteen een vleugje natuur in huis.' Sorgmantel' lees ik op het etiket, alsof iemand dat speciaal voor dit uiteindelijke doel bedacht heeft, daar ergens ver weg in Zweden. De dag van installatie is enkel nog een kwestie van goed coördineren en delegeren, met stellige zekerheid mijn betere skills. Het oude bed moet al vroeg op de dag gedemonteerd worden, want het wordt vervolgens opgehaald door de mannen van de Kringwinkel, ergens tussen 9 en 12. De slaapkamer moet hoe dan ook tijdig vrijgemaakt zijn voor de jongens van Goed, die bellen in principe aan ergens in de vroege namiddag. En dat geeft mij dan weer voldoende tijd om iedereen die avond tijdig onder gestreken lakens te krijgen. Voor de demontage meldt de dochter zich spontaan, die is nu eenmaal verbazend goed in grond- en afbraakwerken, dus dat gaat vlot. Maar de Kringwinkelmannen doen dan weer moeilijk, er zijn wat krassen op één van de zijpanden van het bed, en dat willen ze niet meer in de verkoop. Dus hierbij nog snel een tip: koop vooral met een gerust gemoed bij Kringwinkel, daar krijg je waar voor je geld. Gelukkig kan de schoonzoon depanneren, dus alles gaat nog diezelfde dag naar het containerpark. De nieuwe bedden worden nadien netjes geïnstalleerd en gedekt met de Sorgmantels die ik nog snel in een wasje gedraaid heb. De kamer baadt in een wolk van wasverzachter. Maar al bij al blijft het er toch ook zo'n snuifje ziekenhuissfeer zweven. Ik grap wel eens dat ik tegenwoordig, met de langzaam maar gestaag toenemende zorg, boven een woonzorgcentrum huis, maar nu, met al dat rollend materiaal en zelfs bedden op wielen, begint het er ook echt helemaal op te lijken. Wat de pret overigens niet drukt. Want 's avonds help ik mijn moeder even met haar blijde intrede in de slaapkamer. Ik toon haar hoe de afstandsbediening (het kaske) van het nieuwe bed werkt en ze heeft dat vrij snel onder de knie: hoger, lager, rechtop komen, benen een beetje omhoog…ze probeert alles giechelend uit. Alsof ze voor 't eerst op de vliegerkes van de kermis zit. "Ik heb redelijk goed geslapen," zegt ze 's anderendaags "'t is een goed bed. Maar ik had het wel te warm. Als we nu eens wat airco in huis haalden, dat zou helemaal mooi zijn. En dat bestaat toch hè, zo van die mobiele toestelletjes?" Ja, dat bestaat. Maar ik ken daar weinig van. Na een snelle zoektocht via Google zie ik nog amper het bos door de bomen, het aanbod is enorm. Dus wie zich afvraagt waar ik dezer dagen naartoe reis: naar de boeiende wereld van HVAC.

Reageer via