Mieke Thuys blogt

Hij lag al enkele weken op de afdeling intensieve zorgen: mijn ex, in dit geval zelfs een zeer voormalige, onze wegen scheidden zich al ergens eind vorige eeuw. Maar voor altijd de vader van mijn dochter, dus dat scheelt. Ik volgde de loop der zaken op afstand. De operatie, de complicaties, de tergend langzame en vooral pijnlijke aftakeling die leidde naar de moeilijke beslissing: moeten we hier nog ingrijpen? En is er dan nog hoop op een menswaardig bestaan?
Ik ging bewust niet op bezoek, daar op intensieve. Bang om weer meegesleept te worden door een golf van spijt en medelijden, het zou niet de eerste keer zijn.
"Voor je 't weet sta jij weer zijn handdoeken te plooien," zei de dochter.
En dan was daar plots haar telefoontje: papa is er niet meer.
Ze deelde ook een foto van hem op facebook, met een tekst die me bij de keel greep:
'Dag papa.
We deelden weinig,
woorden schaarser dan stilte.
Nu ga je verder,
zonder ons, zonder mij,
en toch is er iets dat blijft.'
Helemaal zoals het was, want helaas, hij was nooit een erg aanwezige papa. Bij woorden van steun wordt wel eens gezegd ' herinner je de mooie momenten', maar dat zullen er bitter weinig zijn, er was inderdaad veel stilte tussen hen. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dat bleek ook nu weer. Mijn dochter weende. En ik ook.
Ik keek naar zijn foto en dacht: god, man, wat heb ik je ooit graag gezien. En wat heb je mij een prachtige dochter gegeven. Meer niet. Te zeer op mijn hoede voor te veel en na al die tijd misschien wel misplaatst verdriet. Want ook voor mij waren zijn lovende woorden schaars, ik herinner mij vooral de kilte in ons huis.
Maar toch, in wat ooit was zat, naast de vele dagen vol onenigheid en misverstanden, ook nog die grote brok liefde waar alles mee begon. En daar dwaalt, zelfs zoveel jaren later, nog een verkruimeld stukje van in mijn hart.
Dus het ga je goed daar aan de overkant, Erwin. Wat was komt nooit meer terug.
Maar zoals ons meisje al zei: er is toch iets dat blijft. Altijd.
Reageer via    

Ik lees toevallig nog een blog die ik schreef in december vorig jaar. Mijn terugblik op 2023. Dat het vooral een jaar van 'weinig' was. Een jaar van eerder saaie, dagdagelijkse beslommeringen, met veel zorgen om en voor, maar met weinig spectaculaire uitschieters. Ik werd er zelfs een beetje moedeloos van.

Nu, een jaar later, weet ik dat het ook zomaar opeens een jaar van 'veel' kan worden. En dat méér niet noodzakelijk zoveel beter is. Vooral als dat 'veel' grotendeels draait om afscheid nemen, die koppige rode draad doorheen mijn 2024.

Afscheid van een dierbare tante, om te beginnen. En beseffen dat het voor altijd is. Dat niemand haar ooit nog het ultieme ingrediënt van haar sublieme crème au beurre zal kunnen ontfutselen. Het basisrecept werd dan wel opgetekend, maar we zullen nooit nog kunnen achterhalen met exact hoeveel gram liefde zij de boter opklopte.

Afscheid ook van een geliefde nonkel. Weliswaar op de gezegende leeftijd van 94, maar daarom niet minder pijnlijk. Als zo'n stevig fundament instort davert een familie even goed op de grondvesten.

Afscheid van de vader van mijn dochter. Al lang niet meer aanwezig in mijn dagelijks leven, maar blijkbaar toch nog met een dun, onzichtbaar draadje verbonden. Nooit gedacht dat zelfs diep verstopt verdriet een kwarteeuw kan overbruggen.

Ook nog, met pijnlijk vaste regelmaat zelfs, afscheid van vertrouwde gezichten uit de entourage van mijn ouders. Neven, nichten, buren, beste vrienden. Die oude garde, mensen die er altijd waren en waarvan je dacht dat ze het eeuwige leven hadden. Gevestigde waarden die je nooit meer onverwacht zal tegenkomen in de straat. Nooit nog die random babbeltjes over het weer en doe de groetjes aan iedereen thuis.

Maar dat hoort dan allemaal weer bij het leven en helaas ook bij zelf een dagje ouder worden. Plots loop je zelfs je eigen leeftijdgenoten op de meest onverwachte locaties tegen het lijf, vaak ergens in een wachtzaal van het medisch circuit. Of tijdens bezoekuren in woonzorgcentra.

En dan besef je: je blijft niet eeuwig zorgeloos en onbezonnen met bubbels klinken. Gaandeweg wordt het toch wel eens wat donkerder, hier beneden. Quasi ongemerkt verzamel je elke dag wat meer leefgruis in je rugzakje en je hebt het dat extra gewicht maar mee te torsen.

Maar een mens gaat door en voor het nieuwe jaar wordt, naar goede gewoonte, alweer beterschap beloofd. Ik krijg een uitnodiging op LinkedIn, de datingsite voor professionals. Ik zweef daar een beetje kleurloos tussen een bende absolute toppers, want ikzelf ben niet zo'n carrièrejager. En mijn personal brand kan ook een stuk beter. Terwijl de rest dus voornamelijk lovende comments krijgt over hun volgende stap hogerop de ladder, krijg ik meestal invitaties om een cursus of iets in de trant van coaching te volgen. 't Moet zijn dat ik er een beetje dom uitzie op mijn profielfoto. Of dat ze daar misschien toch wel wat bedenkingen hebben bij mij curriculum: die sok zit al dertig jaar in den interim, time for change, let's connect!

Dit keer is het een zeer duidelijke boodshap:

' Jij krijgt een kans om het jaar krachtig af te sluiten! We hebben de beste opleidingen rond HR, change en people management voor je verzameld - ideaal om nog snel je vaardigheden te versterken voor de feestdagen.
Schrijf je kosteloos in en start 2025 met een voorsprong.'

Wat ik dan weer grappig vind, want 2025 wordt- ik heb eindelijk een datum geprikt!- mijn allerlaatste werkjaar in de uitzendsector. En die resterende twaalf maanden wil ik liefst nog zo intens mogelijk beleven, want daarna volgt alweer een afscheid waar ik enigszins tegen opzie. Dus die voorsprong kan me gestolen worden. En de grote change laat ik met veel vertrouwen over aan jong, aanstormend talent.

Het zijn trouwens niet altijd de grootste wapenfeiten die een wezenlijk verschil maken, daar ben ik intussen ook wel achter. Soms zijn het gewoon de kleine dingetjes die ons het diepst beroeren en de wereld alsnog wat mooier maken, zelfs in barre tijden. En dat zou tenslotte toch ons gemeenschappelijk streefdoel moeten zijn: wat meer vreugde brengen hier op aard.

Zoals dat beeld van mijn vader, op vestimentair vlak nog altijd de nonchalance zelve en ook altijd even koppig schuifelend op dezelfde, afgesleten wandelpantoffels. Maar bij de uitvaart van mijn nonkel zo kranig mogelijk achter z'n rollator op zijn 'zondagse' schoenen. Met zichtbaar pijnlijke voeten, want die dingen knelden, ze stonden al jaren te verkreuken in de kast. Ik moest ze trouwens nog even opblinken, voor de gelegenheid.

"En voor onze Jean," zei hij.

Het laatste, ingetogen eerbetoon van een krakende oude man aan zijn grote broer.
Want ook dat was 2024. En ook dat was dan weer mooi.


Reageer via