Collageen - 15/09/2024
Ik stap binnen in zo'n gezellig groen bio-winkeltje, nog eens op zoek naar iets gezonds, en als ik mijn lading havermoutvlokken ga afrekenen bij de kassa valt mijn oog nog op een rommelig schapje, het staat vol doosjes en zakjes waar de duurzaamheid van afstraalt, zelfs de verpakking oogt al een beetje verlept.
"Kies maar iets uit," zegt de verkoopster. De producten zijn allemaal de vervaldatum gepasseerd, mogen dus niet meer verkocht worden, maar gratis uitdelen mag nog wel. Niks mis mee, denk ik, we gooien inderdaad al veel te veel weg, ook dingen die heel zeker nog bruikbaar zijn. Zo zitten er zelfs twee noveenkaarsen tussen en het lijkt me toch vrij onwaarschijnlijk dat je daar, bij overschrijding van de houdbaarheidsdatum, een voedselinfectie zou aan overhouden. Ik besluit ze allebei mee te nemen. Niet dat ik een toonbeeld van godsvrucht ben, maar een waakzaam vlammetje op de achtergrond kan nooit kwaad en naar zo'n noveenkaars heb je geen omzien. Noem me gerust selectief gelovig, ik prevel ook enkel schietgebedjes als het me gemakshalve uitkomt.
Maar ik kan dezer dagen wel wat religieuze bijstand gebruiken. Met mijn moeder in het woonzorgcentrum en mijn vader die intussen ook wat op de sukkel is, met een paar opnames in het ziekenhuis tot gevolg. Niks levensbedreigends, maar ik schipper al weken tussen drie werelden: mijn werk, daarna meteen richting kliniek of op z'n minst nog ergens een raadpleging of scan op de planning, en mijn moeder hoopt sowieso op een dagelijks bezoekje. Meestal draai ik daarna ook nog snel een wasje van de ingeleverde pyjama's. En als ik rond bedtijd ga douchen doe ik dat nét iets uitgebreider, alsof ik nog een restje geur van desinfectie moet neutraliseren, die waas die toch altijd een beetje over de zorg hangt. Willens nillens wordt een mens toch doordrongen van dat gerelateerde gevoel van onbehagen.
Anderzijds, het lijkt natuurlijk wel een saai bestaan en ik was van de zomer ook liever een weekje zorgeloos naar de zon getrokken, maar zo af en toe kruist dan toch weer iets verrassends mijn pad. Zo word ik op een dag gebeld door de pastor van het woonzorgcentrum, hij wil me graag betrekken bij een gesprek met mijn moeder. Het zou gaan over de 'vervroegde zorgplanning', al kan ik me daar niet zo meteen iets bij voorstellen. Maar blijkbaar heeft mijn moeder mij aangeduid als vertrouwenspersoon, dus mijn aanwezigheid wordt ten zeerste op prijs gesteld.
Nog diezelfde week zitten we samen in het kamertje waar mijn moeder verblijft: de hoofrolspeelster op haar zondagse best, Pastor W. met ingetogen, zalvende stem en dan ikzelf in een rol waarvan ik niet precies weet wat er van me verwacht wordt. Maar Pastor W. licht even toe: hij wil weten wat mijn moeder nog gelukkig kan maken in deze laatste levensfase. Maar ook: hoe ze haar definitieve einde ziet. En daar mag ik mee over nadenken.
Deel 1 is niet zo moeilijk, hoogbejaarde oma's hebben meestal nog zeer basale wensen, zo ook mijn moeder: nog eens naar het erf van de kleindochter, om naar de paarden en de varkentjes en de Bassets en de geiten te kijken, en heel graag Prudur nog eens strelen, de IJslander die destijds werd overgevlogen vanuit Canada. En misschien nog eens thuis eten op kerstdag. Regelmatig een bezoekje krijgen van de familie. Allemaal verzuchtingen die zonder meer kunnen ingelost worden. Ik hoef enkel maar ja te knikken en links en rechts wat te coördineren. En een beetje fatsoenlijk koken op kerstdag natuurlijk.
Deel 2 is dan weer iets waar ik- en mijn moeder dan blijkbaar weer minder- moet bij slikken: hoe ze haar allerlaatste momenten ziet. Wil ze nog gereanimeerd worden? Kiest ze voor euthanasie of liever voor palliatieve sedatie? Wil ze graag muziek op de achtergrond? Of een geurkaars misschien? En ook: hoe kunnen wij, als nabestaanden, toch nog heel dichtbij zijn die laatste uren? Ik hoor Pastor W. voorstellen formuleren waarvan ik nooit vermoedde dat daar werd over nagedacht! Zo kan je de lippen van een stervende nog vochtig maken met een sprankelend drankje bijvoorbeeld, de smaakzin zou tot op het laatst aanwezig blijven. En cava blijkt hiervoor zeer geschikt.
"Geef mij dan maar een sigaretje," grapt mijn moeder, duidelijk nog een kind van haar generatie, toen alles nog mocht, "dat kan dan toch geen kwaad meer." En cava staat ook niet op haar verlanglijst, doe maar een streepje Stella, dat vindt 'onze Fons' misschien wel plezant.
Hoe zij naar het hiernamaals wil? Zoals de alom gekende quote het zegt: drunk, in love, and a little bit late.
Maar om Pastor W. nog even verder te citeren, dit is nog zo'n laatste teder gebaar: de gerimpelde handen zachtjes insmeren met handcrème. Meteen ook een mooie oplossing voor mensen die niet zo graag knuffelen, maar toch nog tastbaar willen aanwezig zijn. Ik was nooit echt knuffel gezind en mijn moeder weet dat.
"Dan moeten we samen eens wat crèmekes op voorhand uittesten, kind" zegt ze.
Hoe nuchter mijn moeder de zaken ook blijft bekijken, met het nodige gevoel voor humor ook, ikzelf ga toch een beetje beduusd naar huis. Want het is wel mooi dat alles bespreekbaar mag en in feite zelfs moét zijn, maar nadenken over het einde van je moeder blijft confronterend. Dus ik besluit wat afleiding te zoeken, ik wil even naar een wereld waar ik zelf wat gepamperd word. Liefst nog niet met handcrème, maar in afwachting al met wat collageen. Rimpelbestrijding met draadjes, gedrenkt in 'hoogwaardig' collageen, daar heb ik al lovende woorden over gehoord en ik ben absoluut aan wat rimpelwering toe. Ik boek online een intake gesprek bij een beautysalon ergens tussen het rustgevende groen van Westerlo en geef me over aan de vaardige handen van een schoonheidsspecialiste die er uit ziet alsof ze elke dag gewoon van top tot teen een bad neemt in collageen. Dus ik boek gelijk ook vier behandelingen en een paar meter draad, ik ben nu eenmaal een gewillig slachtoffer van de beauty industrie. Niet dat dit echt aan me te zien is, maar hoop doet telkens opnieuw weer leven en intussen heb ik dan toch maar fijn ergens liggen genieten, doezelend in een wereld van zachtheid. Voor prikken bedank ik intussen al lang, geen pijnlijke polonaise meer aan m'n lijf.
Ik laat me ook nog een collageendrankje aanpraten, iets met een lekker aardbeismaakje (ja, wie verzint het!) dat me al binnen vier weken de eerste zichtbare resultaten belooft: een zachte, gladdere huid, glanzende haren, rimpels en fijne lijntjes gaan vervagen. Dat moet dan wel een zéér krachtig elixir zijn, maar het prijskaartje is uiteraard navenant. Ik vertel er over tegen mijn moeder. Ze wil natuurlijk ook zo'n fles, dus ik bestel diezelfde avond nog via de website, meteen 500ml. Alles wat nog wat extra glans geeft is mooi meegenomen.
Elke avond krijgt zij nu dus ook haar shotje collageen. En die handcrème zetten we gewoon nog even on hold.
Reageer via
Tenen - 26/09/2024
We krijgen waarschijnlijk de laatste zomerse temperaturen, dus ik wil mijn teennagels nog eens knalrood gelakt, dat oogt toch altijd wat vrolijker.
"Mooi," zegt de pedicure", en vanaf nu kan ik ook je tenen lezen."
Want ze heeft net een inspirerend boek achter de kiezen en daarin wordt teentje per teentje de analyse van je persoonlijkheid gemaakt. Ik krijg ze dan ook meteen, mijn eigenste analyse, gratis boven op het rode kleurtje. En ik heb blijkbaar wel wat problemen, zo te horen. Niet als we de kleinere tenen mogen geloven, want die wijzen op trouw en loyaliteit en optimisme. Maar mijn linkse grote teen voorspelt weinig goeds, daar schuilt wat onrust onder de nagel en dat betekent dat ik te fel neig naar perfectionisme.
"En je moet leren loslaten," zegt mijn nieuwe tenendokter, "jij moet vooral leren luisteren naar je lichaam. Open staan voor wat je tenen je vertellen, alleen zo kom je echt in je kracht."
Verder krijg ik nog wat algemene info, altijd nuttig voor dagelijks gebruik: mensen met spitse tenen zouden heel erg direct en enigszins frank van tong zijn en voor mannen met uitwaaierende tenen wees je maar beter op je hoede, die zijn meestal van het ontrouwe soort. Die 'waaieren' met de rest ook maar wat aan. Staat allemaal in dat boek.
Ik hecht er weinig geloof aan, maar als ik 's anderendaags opsta probeer ik het toch maar even uit. Ik kijk nog wat slaapdronken naar beneden, naar mijn roodgelakte teentjes, en zeg vriendelijk 'goeiemorgen allemaal!'.
Maar ze zien er alle tien nog precies hetzelfde uit als gisteren en ze antwoorden ook niet, dus voorlopig valt er weinig te luisteren.
Ik word nog meer overladen met goede raad. Ik mag die week nog eens een paar dagen gaan werken in het schone Mechelen en voorwaar, dat is geen straf. Wegens verbouwingen aan ons oude pand huren we daar voorlopig een kantoorruimte in zo'n hip bedrijfscentrum, en daar mogen we ook gebruik maken van alle aanwezige faciliteiten: een gezellig bistro, trillende massagezetels, een fitnessruimte met aanpalend de nodige sanitaire voorzieningen, gratis fruit of lekkere ijsjes, enfin, alles wat de Homo Officius tijdens een lunchpauze weer kan verzoenen met de stramheid van zijn zittende job.
Vandaag komt ook de reizende masseuse langs. Eén keer per maand kan je bij haar een half uurtje boeken en een lieve collega is zo gul om haar afspraak aan mij af te staan. Dus op een maandagochtend, om 10u30, hang ik al lekker voorovergebogen op zo'n massagestoel, in een licht verduisterde ruimte, met sfeervolle muziek op de achtergrond. De masseuse is van het alternatieve type, zo'n puur natuur vrouw die je opeens zin doet krijgen in boekweitpannenkoeken. Ik verdenk haar ook van een hoge dosis spiritualiteit, dus ik zet me toch een beetje schrap, op m'n hoede voor alweer een overaanbod aan zweverige levenslessen, zo'n dames zijn daar meestal sterk in. Voor ze met haar werk begint vraagt ze nog even of ik ergens last van heb, pijn in rug of schouders of zo, maar nee, geen noemenswaardige klachten. Hoogstens eens wat twijfel tijdens de wekelijkse yogales, als ik me afvraag of de asana waarin ik me bevind wel echt bedoeld is voor het menselijk lichaam.
Maar vrank en vrij zijn past niet in de wereld van Mevrouw Boekweit! Want na amper vijf minuutjes stevig kneden komt ze al met een verpletterende, totaal onverwachte diagnose: mijn schouders en nek zitten blijkbaar helemaal vast, ik ga verkrampt door het leven. Dus ik moet leren loslaten, letterlijk en figuurlijk. Niet alles altijd onder controle willen hebben. Niet perfect willen zijn.
"Alleen zo kom je weer in je kracht," zegt ze.
Ik vraag me stilletjes af of we misschien dezelfde pedicure hebben, maar knik toch maar braafjes van ja. Straks misschien toch eens proberen: wat nonchalanter omgaan met een screening en een rapportje afleveren dat slechts min of meer klopt. Veel beter voor de gezondheid.
Als ik in diezelfde Mechelse week nog even verpoos in de gezellige bistro van de zaak, luister ik stiekem een gesprek af tussen twee pubermeisjes. Het ene meisje is al enkele weken straalverliefd op een lokale blonde prins, maar ze vraagt zich luidop af of de liefde wel wederzijds is. Want gisteren was alles nog koek en ei, weliswaar zonder uitdrukkelijk seksuele activiteiten tijdens de laatavond sessie (verdere details bespaar ik jullie), maar vandaag heeft ze twee (heel erg mooie!) foto's gepost op Instagram en de prins heeft nog geen enkele foto geliket. Al drie lange, kwellende uren van absolute stilte aan de overkant. En intussen heeft hij wél gereageerd op een (sletterige!) foto van een ander meisje. Misschien is hij wel zo'n ontrouw individu? Kan hij niet weerstaan aan de lokroep van de eerste de beste del? Er wordt druk gespeculeerd en diep nagedacht over wat nu al dan niet te doen, maar ze komen er niet echt uit.
Het is natuurlijk iets van alle tijden. Lang geleden, toen Instagram nog niet bestond, kregen wij, verliefde tienermeisjes, ook al te maken met dit soort twijfels. Wij plukten dan voorzichtig en één voor één de fragiele bloemblaadjes van de madeliefjes, daarbij zachtjes prevelend: hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt van mij, hij houdt niet van mij,… Een totaal andere aanpak en ik geef toe, ook niet altijd een even betrouwbare indicatie. In 2024 is 'houden van' dan blijkbaar weer recht evenredig met het aantal likes dat je krijgt voor een foto, zij het dan wel binnen een welbepaalde tijdspanne, ze mogen er aan de andere kant geen volle drie uur mee wachten, snel zijn is de boodschap.
Maar volgens mij al evenmin een waterdichte methode.
Terwijl de zoektocht naar ware liefde misschien wel heel simpel zou kunnen zijn: gewoon vragen aan de prins in kwestie of hij z'n sokken eens wil uitdoen.
Reageer via