Wat was - 27/10/2024
Hij lag al enkele weken op de afdeling intensieve zorgen: mijn ex, in dit geval zelfs een zeer voormalige, onze wegen scheidden zich al ergens eind vorige eeuw. Maar voor altijd de vader van mijn dochter, dus dat scheelt. Ik volgde de loop der zaken op afstand. De operatie, de complicaties, de tergend langzame en vooral pijnlijke aftakeling die leidde naar de moeilijke beslissing: moeten we hier nog ingrijpen? En is er dan nog hoop op een menswaardig bestaan?
Ik ging bewust niet op bezoek, daar op intensieve. Bang om weer meegesleept te worden door een golf van spijt en medelijden, het zou niet de eerste keer zijn.
"Voor je 't weet sta jij weer zijn handdoeken te plooien," zei de dochter.
En dan was daar plots haar telefoontje: papa is er niet meer.
Ze deelde ook een foto van hem op facebook, met een tekst die me bij de keel greep:
'Dag papa.
We deelden weinig,
woorden schaarser dan stilte.
Nu ga je verder,
zonder ons, zonder mij,
en toch is er iets dat blijft.'
Helemaal zoals het was, want helaas, hij was nooit een erg aanwezige papa. Bij woorden van steun wordt wel eens gezegd ' herinner je de mooie momenten', maar dat zullen er bitter weinig zijn, er was inderdaad veel stilte tussen hen. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dat bleek ook nu weer. Mijn dochter weende. En ik ook.
Ik keek naar zijn foto en dacht: god, man, wat heb ik je ooit graag gezien. En wat heb je mij een prachtige dochter gegeven. Meer niet. Te zeer op mijn hoede voor te veel en na al die tijd misschien wel misplaatst verdriet. Want ook voor mij waren zijn lovende woorden schaars, ik herinner mij vooral de kilte in ons huis.
Maar toch, in wat ooit was zat, naast de vele dagen vol onenigheid en misverstanden, ook nog die grote brok liefde waar alles mee begon. En daar dwaalt, zelfs zoveel jaren later, nog een verkruimeld stukje van in mijn hart.
Dus het ga je goed daar aan de overkant, Erwin. Wat was komt nooit meer terug.
Maar zoals ons meisje al zei: er is toch iets dat blijft. Altijd.
Reageer via