Ik had het al gemeld, ik ga bloggen. Of tenminste, ik ga dat proberen! Want echt vertrouwd terrein is dat niet voor mij, ik stam nog uit een tijd dat poëziealbums een hype waren, je weet wel, die doorgeefboekjes in de lagere school. We schreven daar dan melige versjes in en kwamen tot verbluffende vaststellingen als van tip tap top, soms stond de datum op z’n kop! Eén en ander werd nog opgesmukt met mooie (en soms ook minder mooie) tekeningetjes.

Ik was altijd heel blij als ik weer zo’n boekje in handen kreeg, kleuren en kliederen en een tekstje verzinnen, het was helemaal mijn ding! Ik moet tijdens die jaren onwaarschijnlijk veel prinsessen getekend hebben, dat was namelijk één van mijn specialiteiten. Ik wenste dan elk vriendinnetje– ik denk niet dat jongens toen al in the picture kwamen en ik heb sowieso nog tot mijn achttiende op strikt afgebakende meisjesscholen gezeten- een koninklijk huwelijk toe en in afwachting werd de toekomstige bruid alvast geportretteerd in een jurk met sleep én met vorstelijke kroon op het hoofd. Soms kreeg de gelukkige ook nog een toverstaf mee, al naargelang ik haar, benevens één dag die royal aan de arm, ook nog een vlekkeloos parcours richting gouden jubileum toewenste. Zo’n staf leek me dan wel handig om hebben.

Na de prinsessen volgde ook nog mijn stijlperiode van lachende koeien op een Alpenwei, maar dat had voornamelijk te maken met de sneeuwklassen in het zesde leerjaar. Een korte, maar krachtige uiting van postmodernisme.

Tot zover de geschreven berichtgeving in mijn kindertijd. Later, toen we dapper puberden, volgden nog de driedubbel geplooide kattebelletjes, korte boodschappen die we stiekem aan mekaar doorspeelden tijdens saaie wiskundelessen, een soort van sms’jes avant la lettre. Maar ook daar nog steeds geen gemengd publiek op de strenge schoolbanken. De correspondentie met de local gods in het verre college beperkte zich tot een sporadisch liefdesbriefje, uiteraard nog handgeschreven en meestal ietwat omfloerst en sec geformuleerd, wij bleven destijds eerder vaag over onze gevoelens. Ik heb zo eens een gewaagde ontboezeming gevonden in mijn boekentas: een groot stuk papier met bovenaan een wazige foto van een fel oranje zonnegloed, vrij voorspelbaar zinkend in een zee. En dan onderaan op dat blad, heel hard in schoonschrift geprobeerd, de veelbelovende zin: ‘ Ik denk aan jou, elke dag’. Helaas was de denker in kwestie vergeten zijn naam te vermelden, dus ik heb nooit geweten wie zich zo dagelijks de hersens over mij brak. Als die romanticus toevallig nog zou meelezen hier: ik ben je inderdaad nog een antwoord verschuldigd.

Zélf was ik dan weer wél vrij bedreven in het schrijven van uitgesponnen boodschappen, ik pende wel eens een paar velletjes vol. Kort en bondig was niks voor mij, ik legde mijn hart al veel te gauw bloot in volzinnen. Bijkomend probleem: er waren niet zo gek veel jongens die op zo’n lange brief van mij zaten te wachten, dus uitzonderlijk veel post heeft er niet gecirculeerd. Jammer, want ik had best wel wat inspiratie op dat vlak, ik had er met plezier nog een tekeningetje van een prins bij gemaakt.

Maar ’t is gewoon een feit, ik heb altijd graag geschreven. Meer dan de helft van mijn schoolcarrière was ik het brillende seutje met de langste opstellen. Of zoals een leerkracht Nederlands eens luidop voor de volle klas verzuchtte: “ Thuys, deze verhandeling gaat in feite nergens over, maar je hebt toch weer tien pagina’s afgeleverd.” Vandaar dus jaren later ook die twee boeken, daar kon ik me pas echt eens laten gaan! Grote frustratie nu wel: er wordt regelmatig gepolst wanneer er nog een derde exemplaar verschijnt, maar daar heb ik dezer dagen iets te weinig tijd voor. Al borrelt mijn hoofd wel van de ideeën! Dus kies ik voorlopig voor een gulden middenweg: af en toe een stukje tekst op zo’n blog gooien, een ventieltje voor al die borrels.

En waarover ik het dan zoal ga hebben, op die blog? Wel, zoals de naam het al min of meer voorspelt: over de dagdagelijkse dingen, ik laat af en toe horen hoe het klokje Thuys tikt en waarschijnlijk moeten we ook wel eens samen op zoek naar de klepel.